Zomaar een dag.....

We hebben opdracht gekregen om een oude zieke man op te halen in de community en hem naar het ziekenhuis, de free clinic, te brengen in de stad. De mensen die in de community werken kunnen niet rijden en zijn aangewezen op taxi's of vrijwilligers die wel kunnen rijden. Aangezien wij werken in de community kregen wij de opdracht om te rijden. Het lijkt een simpele opdracht zonder al te veel gedoe. Even heen en weer rijden en klaar ben je..... haha.

Goed het plan was dat we om half 9 zouden vertrekken, wij stonden netjes klaar, blijkt dat er maar 2 auto's zijn waar we deze week in kunnen rijden de derde is namelijk al 2 weken in de garage voor reparatie oid. En deze 2 auto's zouden vandaag gbruikt worden voor outreach. Mmmm wat nu. Na heel wat heen en weer gepraat te hebben met het andere team, konden we 1 auto gebruiken, wat genoeg is natuurlijk. Mbali (vaste medewerster community) Annelies en ik vertrekken dan rond 9.00 uur naar de community. Ik ga achterin de bukkie zitten, dat is niet het fijnste plekje, maar met z'n drieen voorin was in dit geval niet mogelijk. Er zijn wel bankjes achterin, maar rechtop zitten is voor mij in deze bukkie onmogelijk,. Het is schuin voorover zitten of op de grond.

Ergens midden in de touwnship staat een shoprite(supermarkt) waar Mbali nog even langs het postkantoor wil gaan. Je bent de enige blanke daar. Geen enkele blanke komt daar. Dat is wel even vreemd. Helaas het postkantoor had niet wat ze wilde hebben. We rijden verder naar het drop in centre waar we normaal vanuit werken en halen een intern op Thulie( geen idee nog hoe je dat schrijft) hierna rijden we weer een stukje verder in dezelfde wijk en rijden naar het hospice toe. Hier ligt de man, die we naar het ziekenhuis moeten brengen. Het kost enige overredingskracht om hem mee te krijgen. Hij wil niet. Maar na lang praten door Thulie en Mbali gaat hij dan toch mee. Hij wordt in een rolstoel gezet en naar de auto gereden. Het enige wat hij meeneemt is zijn mobile telefoon (hij weet niet hoe die werkt) handschoenen en wat drinken. Het hospice is totaal niet ingericht voor rolstoelen. Smalle deuren en drempels en een stijle oprijlaan. Een van de mannelijke patienten die al aan de beterende hand is rijdt de rolstoel naar boven.....

Hierna moet de man achterin de bukkie gaan zitten. Dat gaat met veel pijn en moeite. Hij gaat op een deken op de grond zitten met een kussen in de rug. Niet bepaald comfortabel voor deze man van 69 jaar.

Hierna rijden we naar het ziekenhuis toe. Wat ongeveer45 tot 60 min duurt. Als we bij het ziekenhuis zijn aangekomen weten niet goed waar we de auto moeten parkeren. Mbali gaat het ziekenhuis binnen en komt even later terug met de mededeling dat we auto gewoon moeten parkeren waar de ambulances ook aankomen. Mmmm. Zo gezegd zo gedaan. Dan moet de man weer uit de auto en gaat hij in een rolstoel zitten zonder banden. Dit kost enige tijd. Zo wordt hij naar binnengebracht. Thulie zal bij hem blijven. Wij vertrekken weer gauw om plaats te maken voor de ambulances. We parkeren de auto om de hoek en kopen brood voor de kinderen in de community. Dan gaan we terug naar de office van YFC, dan kan iemand anders de auto gebruiken. Om een uur of 2 krijgen we te horen dat we de man weer moeten ophalen. Hij kan nu niet geholpen worden (geen afspraak of geen dokter dat komen we niet te weten). Maar we kunnen niets doen , want er is geen auto. Om 16.00 uur kunnen we dan eindelijk vetrekken. We nemen ook 2 mensen van de staff mee. We zetten hen af bij het ziekenhuis en zij nemen vanaf daar een taxibusje naar huis. De auto parkeren we weer bij de ambulance ingang en ik mag alleen (niet met z'n tweeen) op zoek gaan naar Thulie en de man. In dit ziekenhuis kom je bijna geen blanken tegen. Ik heb heel veel tieners met babies gezien.

Gelukkig zijn ze gauw gevonden. De man gaat weer in de auto zitten op de grond en we brengen hem weer terug naar het hospice in de community. Er is met het ziekenhuis een afspraak gemaakt maar pas voor 15 oktober. Hierna zetten we Thulie af in de community waar zij woont en kunnen dan naar huis toe gaan. Zo maar een dag.

Esmeralda